EEN NIEUW LEVEN: MIJN REIS NAAR VRIJHEID

Ik heb het grootste deel van mijn leven in deze stad doorgebracht. Tijdens mijn schooltijd was ik altijd actief bezig met kunst. Ik speelde in theaterstukken, schreef artikelen voor lokale en schoolkranten, droeg gedichten voor, won prijzen in verschillende schrijfwedstrijden en maakte borden voor speciale gelegenheden. Later studeerde ik Kantoorbeheer en Management Assistentie, gevolgd door Geschiedenis aan de faculteit Letteren.

Toch had ik altijd het gevoel dat de omstandigheden in mijn land me niet de kans gaven om mijn volledige potentieel te realiseren. Terwijl ik Geschiedenis studeerde, werkte ik als ambtenaar bij het Ministerie van Justitie. Gedurende vijf en een half jaar vervulde ik daar verschillende functies en deed ik ervaring op als rechtbanksecretaris, gerechtsdeurwaarder en ambtenaar bij de Algemene Directie van Internationaal Recht en Buitenlandse Betrekkingen. Na de mislukte staatsgreep in juli 2016, waarbij de regering hard optrad tegen iedereen die haar niet steunde, werd ik onterecht gearresteerd en zat ik twintig maanden in de gevangenis. Begin 2018 werd ik vrijgelaten.

Toen ik uit de gevangenis kwam, had ik niets meer: geen huis, geen werk en geen waardigheid. Ik keerde terug naar het huis van mijn vader in Istanbul, maar mijn familie en omgeving verstootten me. Veel vrienden en familieleden braken het contact met mij af, en ik stond er alleen voor. Doordat ik door de staat was ontslagen, werd mijn leven op veel fronten geblokkeerd. Ik solliciteerde op verschillende functies, van clown tot afwasser en van winkelmedewerker tot kantoorbanen, maar steeds werd ik afgewezen. Een nieuw begin leek onmogelijk, en ik raakte diep wanhopig.

Hoewel ik in 2018 was vrijgelaten, kreeg ik alsnog een gevangenisstraf van zes jaar en drie maanden vanwege beschuldigingen van terrorisme. Ik zou opnieuw gevangen gezet worden zodra het vonnis definitief werd, waardoor toekomstplannen onmogelijk werden. Op mijn late twintiger jaren leek mijn leven voorbij. Ik kon geen baan vinden vanwege het stempel dat op mij rustte, kon niet dromen van een gezin, en het leven leek betekenisloos. De enige uitweg om deze onrechtvaardigheden te ontvluchten, was mijn land verlaten.

Mijn paspoort was echter in beslag genomen, en mensen zoals ik werden door de staat in de gaten gehouden. Toch slaagde ik erin om in het geheim te reizen en de grens over te steken naar een ander land. Daar vroeg ik asiel aan bij de autoriteiten. Maar ook dit land bleek geen veilig toevluchtsoord voor politieke vluchtelingen, dus reisde ik via verschillende landen naar Nederland.

Vanaf het moment dat ik mijn land verliet, voelde ik diepe dankbaarheid voor elke helpende hand die mij werd toegereikt. Nu ik als vluchteling in Nederland ben, ervaar ik hoe waardevol het is om als mens gezien te worden. In mijn geboorteland kon mijn eigen volk, gemanipuleerd door de regering, mij zonder moeite een verrader of terrorist noemen. Maar hier in Nederland voel ik me erkend als mens. Dit is een nieuwe kans in het leven, een geschenk dat ik de rest van mijn leven zal koesteren.

Na mijn aankomst in Nederland verbleef ik in verschillende opvangcentra. Hier ontmoette en trouwde ik mijn huidige man, eveneens een vluchteling vanwege de politieke situatie, in het kamp. Onze bruiloft vierden we in de sportzaal van het vluchtelingenkamp, samen met vluchtelingen uit de hele wereld en medewerkers van COA. Het was een feest vol dans, een viering van verschillende culturen, en een teken van hoop na zware tijden.

Toen ik mijn nieuwe leven in Nederland begon, voelde ik dat er een nieuw hoofdstuk in mijn leven was aangebroken. Toch waren de eerste twee jaar moeilijk, alsof ik een plant zonder wortels was. Om me aan te passen, moest ik niet alleen een nieuwe taal leren, maar ook de cultuur, samenleving en levensstijl waarin ik me bevond, begrijpen. Dit proces vroeg om innerlijke kracht en een hernieuwde energie, maar ik ben vastberaden om opnieuw mijn plek te vinden.

Gelukkig geef ik niet snel op. Ik ging op zoek naar manieren om opnieuw verbinding te maken met mijn omgeving. Ik begon als vrijwilliger in een textielatelier om de gemeenschap waarin ik nu leefde beter te leren kennen. In dit atelier ontdekte ik opnieuw de kracht van creatie. De duurzame werkwijze en de creatieve sfeer wekten mijn passie voor kunst weer tot leven.

Een kunstenaar zei ooit: "Mensen kunnen hun gevoelens en gedachten uitdrukken met alles in het universum." Deze woorden raakten me diep. Ik ontdekte dat ik met textiel, stenen, aarde, hout en soms zelfs met stilte mijn verhaal kon vertellen. Kunst bleek een universele taal die mensen met elkaar verbindt, en dat inzicht gaf mijn creativiteit nieuwe vleugels.

Nu, in mijn nieuwe leven in Nederland, ben ik opnieuw op zoek naar mijn identiteit. De vraag "Wie ben ik?" heeft plaatsgemaakt voor "Wie wil ik zijn?" Deze zoektocht bracht me uiteindelijk bij het Liberal Arts Life Coaching-programma van de Vrije Hogeschool.

Met dit programma wil ik mezelf verder ontwikkelen en een positieve bijdrage leveren aan mijn omgeving. Als een nieuwsgierig persoon geloof ik dat de ervaringen die ik hier opdoe me zullen helpen om een nieuwe weg in te slaan.

Wil jij deze dame helpen haar dromen waar te maken? Steun haar reis naar vrijheid en zelfontplooiing. Iedere bijdrage, groot of klein, maakt een verschil!